آغاز یک پایان

رسیدن به چهل سالگی آنقدر چالش برانگیز است که تولد چهل سالگی بیشتر با ناراحتی همراه است تا خوشحالی و دمیدن به شمع روی کیک و خاموش کردن آن گویی خاموشی تمام آرزوهایی که شاید به آنها نرسیده باشی و این یعنی پایان تمام رویاها……

 در فوتبال اما، چهل سالگی یک چالش تنها نیست، یک پایان است، یک پایان بی بازگشت

بازیکنان بزرگی اصلا به این عدد نرسیده کفشهای خود را آویخته اند. ادن هازارد، تونی کروس و کانتونای بزرگ شاهدی بر این مدعا هستند

اما وقتی انگیزه، پشتکار و نظم مثال زدنی را در برنامه زندگی خود قرار دهی دیگر چهل فقط در حد یک عدد باقی می ماند

این را روژه میلای کامرونی با گلی که در جام جهانی 94 با داشتن 42 سال به روسیه زد به ما گوش زد کرد و فراتر از آن بوفون افسانه ای که هر وقت درون دروازه بود خیال همه آسوده بود، خیال بازیکنان، مربی و تماشاگران. خیالی که بابت 500 کلین شیت تا 45 سالگی همیشه راحت است

ولی آنچه مانند یک الماس بر رکاب انگشتر فوتبال می‌درخشد تصویر بوسه یک مرد چهل ساله دیگر بر جام قهرمانی اروپاست

تصویری که نماد تلاش دیسیپلین و ارداه کودکی را نشان میداد که چهل سال قبل در شهر مادیرای پرتغال دیده به جهان گشود.

محبوبیت ستاره چهل ساله تنها در مستطیل سبز نیست و میدان داری او در ارتباط با دیگران و حتی احترام به حریفی که در مقابلش زانو زده باعث شده که در قلب هواداران فوتبال جای خاصی برای خود داشته باشد

شاید پاسخ سراسر ادب و متانت او به سوال خبرنگار اسپانیایی آخرین قاب ازکرنش یک برنده برای بازنده باشد

آنجا که گفت: مربی شما یک مربی استثنائی است یامال تعویض شد من هم تعویض شدم بگذارید این پسر در  آرامش بزرگ شود

آری این رونالدو است در سن چهل سالگی

بر تارک فوتبال اروپا

با انعکاس  برق طلایی جام قهرمانی در چشم او آغازی برای یک پایان است