برق شیراز برگشت، حالا نوبت ابومسلم است.
نام هایی در فوتبال ایران وجود دارند که تاریخ انقضا ندارند. حتی اگر دلسوزان فیک و دشمنان پرقدرت سال ها کمر به نابودیشان بسته باشند.
در این روزهای بسیار گرم تابستانی و قطعی های مکرر برق در سراسر کشور، قدیمی ترین باشگاه فوتبال ایران بعد از استقلال دوباره زنده شده است تا کور سوی امیدی برای ورزش دوستان سراسر کشور باشد که به چنین اتفاقاتی دل بسته و بدون توجه به کارشکنی ها و خصومت ها، مدت هاست چشم انتظار چنین اقداماتی هستند.
هرچند کار از کنایه آمیز صحبت کردن و نوشتن گذشته اما خبر احیای باشگاه برق شیراز حالا که همه ما روزانه سر و کارمان به اپلیکیشن برق من افتاده تا از برنامه های منظم خاموشی محل سکونت یا کارمان آگاه شویم جلب توجه می کند.
باشگاهی که قدمت آن به دهه ۲۰ خورشیدی باز می گردد و درواقع یکی از عوامل رونق ورزش در کشورمان محسوب می گردد. باتجربه ناموفق چندین بار جایگزین شدن و تغییر نام و کپی کاری ناشیانه که هیچکدام نتوانستند هوادارانش را گول بزنند تا آن را به فراموشی بسپارند!
نارنجی پوشان دیار پاسارگاد و تخت جمشید و حافظیه که در لیگ ۸۸-۸۷ برای آخرین بار بالاترین سطح فوتبال باشگاهی را تجربه کردند، پس از آن سقوط ناگهانی با بی توجهی محض به هویت ورزشی در استان فارس و توجیه اینکه یک تیم ورزشی یعنی فجر در آنجا کافیست (اشتباهی که در خراسان و با حذف پیام و سپس ابومسلم افتاد) خیلی زود کارش به نابودی کشید. درحالی که افت شدید و سقوط فجر نیز با این اتفاق سرعت گرفت تا جایی که حتی در ورزش شیراز مدت ها خبری از موفقیت و بزرگی نبود.
بازگشت برق شیراز پس از پرداخت بدهی های گذشته و تسویه کامل با شاکیان خارجی و بستن پرونده های متعدد بین المللی که عمر برخی هایشان نزدیک به دو دهه بود (!) قطعا در بین اهالی ورزش سراسر کشور مسرت بخش و امیدوار کننده خواهد بود با این تفاوت که خراسانی ها به آن حسادت هم می کنند و حسرتش را می خورند چرا که وعده های پیاپی و پرشمار احیای ابومسلم، این نام محبوب در ورزش شمال شرق کشور تاکنون فقط در حد شعار و ژست گرفتن جلوی دوربین باقی مانده است.
بخصوص پس از روی کار آمدن دولت مسعود پزشکیان، استاندار منصوب وی بارها و بارها این ادعا را مطرح کرده که حتی در سطح کلان هیچ مخالفتی با زنده کردن ابومسلم وجود ندارد اما باوجود برگزاری جلسات متعدد و مصاحبه های فراوان، هنوز اقدامات مثبت و امیدوارکننده ای مانند آنچه درباره برق شیراز در حال وقوع است شنیده نمی شود.
همه این ها در حالیست که باوجود نیاز شدید به شور و نشاط اجتماعی در شرایط فعلی کشور، ورزش در استان خراسان امروز به مُرداری تبدیل شده است. بدون هیچ نماینده ای در ورزش های توپی، آبی، رزمی و هر نوع تیمداری حرفه ای! برخلاف آنچه جامعه این روزها به آن محتاج است.
درحالیکه اگر مدیران ورزشی کشور درباره برق شیراز، ابومسلم خراسان، پاس و راه آهن تهران و تیم های ریشه دار کشور به این فهم و درک برسند که آنها صرفا اثرات ورزشی در دیار خود ندارند بلکه با داشتن تاریخچه قابل اعتنا و هویت و اصالت قابل احترامشان می توانند نقش پررنگی در انسجام ملی و نشاط همگانی ایجاد کنند، قطعا اولویتشان را به این کار اختصاص خواهند داد و اجازه نخواهند داد تنگ نظری ها و لجاجت ها مانعی بر سر اقداماتی ازین دست شوند.
